I 2008 fekk norsk indierock eit nytt ansikt, då Lukestar kom med si andreplate Lake Toba. Kombinasjonen av ein sjelden teft for gode melodihooks, eit band som gjerne drog på diverse medlemmer si erfaring frå hardcore-sjangeren, og ikkje minst ein vokal ein sjeldan høyrer på denne sida av kjønnsmodningsprosessen, gjorde at gruppa med rette vart ein favoritt både hjå publikum og kritikarar.
No er oppfølgaren Taiga her, ei plate som både i tittel og innhald spelar på naturens strengar. Vokalist Truls Heggero høyres framleis ut som den siste gjenlevande kastratsongar – i større grad enn nokonsinne, faktisk – medan resten av bandet har tona ned referansane til si meir hardtslåande fortid. Resultatet er eit meir reindyrka musikalsk uttrykk, som vert støtta opp under av Carl Vikmans stramme produksjon.
Popsansen er framleis tilstades, sjølv om apetitten på dei store refrenga ser ut til å ha blitt noko mindre. Opningssporet «Great Bear» er eit godt døme i så måte, og sjølvsagt den vakre singelen «Flying Canoes». På Taiga dyrkar Lukestar sitt eiga særpreg, og utover albumet vert det tydeleg at deira store styrke som band er nettopp det at ingen andre kan gjera akkurat det dei gjer. Ein er vitne til auka fokus på vokalharmoniar og ei meir kontrollert instrumenttraktering frå gitarist Yngve Hilmo og co, som spesielt trommeslagar Jørgen Larsen kler godt.
Ankepunktet mot Taiga er fyrst og fremst fråveret av fleire høgdepunkt. Ein saknar meir dynamikk, fleire nådelause melodilinjer, fleire hopp frå øvste klippekant. Heggeros vokal er i særklasse, men kjem best fram når han supplerer med eit par dykk ned i tenorregisteret.
Med Taiga plasserer Lukestar seg i eit vakkert og særprega landskap. Eitt av Noregs beste poporkester hadde likevel kledd å vore omringa med fleire taggete tindar og gapande juv – for verkeleg å kunne løfta seg opp til nye høgder.
«Flying Canoes»:
