Sjølv om det gigantiske gjennombrotet endå ligg framfor ho, har Iris vore eit heitt namn i den norske musikkscena dei siste åra. Sidan debut-EP-en «A Sensitive Being» våren 2019, og utmerkinga Årets Urørt seinare same år, har den unge bergensaren brukt tida effektivt.
I samarbeid med produsent Askjell Solstrand (Aurora, Kjartan Lauritzen, Sigrid), har ho opparbeidd seg millionar av streams, fleire radiolistingar og ikkje minst ein innhaldsrik katalog.
Men momentet ser ikkje ut til å stoppe heilt enno.
Ho tar suksessamarbeidet med Solstrand inn i hennar første langspelar, og det gjev oss sjølvsagt ei sunn grad av forventningar til albumet. Og om ho innfrir? Ja visst!
Denne vanskelege kjærleiken
«Love and Other Disasters» er som så mykje annan moderne popmusikk, ein hyllest til det unge livets kompleksitet. Gode og vonde dagar, påført av desse faktorane som aldri er konstante, men som likevel definerer ein.
Anten det heiter mental helse, sosialliv eller sjølvtillit, står slike utfordringar i kø, men «Love and Other Disasters» handlar i hovudsak om kjærleik.
For kva er vel meir utfordrande enn sjølve kjærleiken?
Albumet skisserer ein sirkulær prosess, der ting går trått, men ein finn styrke til å bryte lenkene. Ein kjenner seg uovervinneleg, før ein er i fritt fall attende mot bakken. Når ein endeleg kjem seg på beina att og får litt fri, går ein seg fast igjen.
Rinse and repeat.
Å reflektere denne syklusen musikalsk og tekstleg, utan å bli overforklarande, er eit ambisiøst prosjekt. Det interessante med dette, er at det også legg til rette for eksperimentering og fleire kreative uttrykk som nødvendige ledd i historieforteljinga.
Resultatet er eit album som ikkje berre er interessant for tilhengarar av catchy radiopop, som ønsker å finne seg tydelege, personlege favorittar, men også dei som finn størst glede i albumformatet.
Eit velsmurt maskineri
Gjennom heile albumet finn ein sterke enkeltspor som står støtt på eigne bein, og som kan appellere til både ulike typar lyttarar, livssituasjonar og humør. Og skulle ein låt her eller der ikkje vere like sterk som andre, har den likevel sin naturlege plass i maskineriet.
Eit maskineri som gjer at «Love and Other Disasters» ikkje berre står seg låt for låt, men også som eit gjennomarbeidd og beint fram solid album.
Medan EP-ar og andre format dominerer, er det forfriskande å høyre nokon omfamne og dyrke det klassiske albumet slik.
Hemmeleg våpen
Sjølv om ein sannsynlegvis kan samle alle uttrykka på «Love and Other Disasters» under den diffuse og vide scandipop-paraplyen, vert det nesten meiningslaust å skulle kategorisere albumet på denne måten. Jau då, ein kjenner att mange av verktøya. Trap-trommer, luftige arrangement, einslege strykarar. You name it.
Det er moderne pop, men som i syklusen albumet skildrar, er ingenting konstant.
For kanskje meir enn det er ei samling av gode låtar, er «Love and Other Disasters» ei fleirsida musikalsk reise full av kontrastar.
Det er til dømes grei avstand, både tekstleg og i Iris sjølv, mellom den seksuelle frigjeringa i «La Petite Mort» og grublinga i «End of the World».
Ein tilsvarande kontrast er korleis tidlege spor som «Mirri-mirri» og «Voodoo Voodoo» har eit melodisk snev av Blonde Redhead, medan albumet har eit tilsvarande preg av den franske komponisten Yann Tiersen berre nokre spor seinare.
På papiret skal dette vere eit kaotisk rabalder av sprikande uttrykk og lause trådar, men albumet har eit hemmeleg våpen i mellomspela som kontekstualiserer det heile. Korte, eksperimentelle spor som glattar over dei hardaste stilskifta, og gjer overgangen mellom ulike nyansar og uttrykk saumlaus.
Ein ender med ei lyttaroppleving like flytande som prosessen albumet skildrar.
Folk, minimalistisk synthpop og breial elektropop knytast saman som det mest naturlege i verda. Då er det passande å kaste endå eit uttrykk inn i miksen, og la 80-talsinspirerte «To be Mine (is to Lose Your Mind)» slutte sirkelen på forløysande vis.
Reisa er over, og det einaste naturlege er å starte prosessen og albumet på nytt.
LES FLEIRE OMTALAR:
