Eg legg på ingen måte skjul på at eg ikkje var samd i Torfinn si anmelding av Sherlock sesong 1. Der, då var det sagt.
Sherlock og Watson er attende, og held fram i sporet dei slutta av med i sesong 1. Dette er ei modernisering av Sherlock, satt til dagens London.
Der dei opprinnelege Holmes-bøkene var dagbøker skrivne av Watson, følgjer me no livet rundt Watson sin terapautiske blogg, som han skriv om deiras eventyr.
Sherlock er ein britisk miniserie, med tre halvannatimeslange episodar. Som i første sesong er desse meir eller mindre basert på klassiske Sherlock-historier, og er fylt med nok tilbakekall til bøkene til at fans kan nikke gjenkjennande.
Den vanskelege andreepisoden
Andre episode er den svakaste, ikkje ulikt første sesong. Det kan verke som om manusforfattar Steven Moffat har følt seg tvungen til å ta med Hunden i Baskerville fordi det er ei av dei mest kjende Sherlock-historiene, men blandinga av den høgst rasjonelle Sherlock og dei overnaturlege elementa til den påståtte demonhunden fanga ikkje meg på same måte som dei andre to (som omhandlar eit rojal skandale, og endå eit oppgjer med Sherlocks erkefiende og «likemann»).
Den andre episoden er på ingen måte dårleg TV, men målt opp mot dei resterande episodane tapar det seg litt. Dette er nemleg noko av det betre eg har sett på TV nokon sinne.
- Aspergers-samanlikninga har skapt debatt i kommentarfeltet, sei di meining ved å klikke her.
Manus er sylskarpt, og det er nydeleg skodespel. Cumberbatch (og Moffat) framstiller Sherlock som nærast inhuman – det ville overraske meg stort om det ikkje er meint ein Aspergers-diagnose her, på same måte som hjå Broens Saga Norén. Fasaden er stram og hard, og det gjer augneblinka då skalet ryker desto sterkare.
Martin Freeman i rolla som Watson utfyller Sherlock med sår menneskelegheit og varme, og saman skapar dei deileg skjermdynamikk. Det er bromances som dette eg verkeleg ynskjer meg, Downey Jr. og Law i Guy Ritchies filmatiseringar kan berre gå og leggje seg!
Anmelding: Sherlock Holmes – A Game of Shadows, 1800-tallets James Bond
Motstykker og likemenn
Sherlock sine fiendar er interessante motpartar. På den eine sida er dei veldig like, på den andre sida er dei hans totale motstykker. Dominatrixen Irene Adler (Lara Pulver) er den overseksuelle drivkrafta mot Sherlocks aseksualitet, og ho snor han rundt lillefingeren på ein måte ingen andre kan gjere.
På same måte er Jim Moriarty (Andrew Scott) i prinsippet ein Sherlock-gone-wrong som nytter intellektet til det onde i staden for det gode.
Åh, herlege London
Sherlock fungerar best i sitt elska London. Byen er vakkert framstilt, i kalde blåtonar og med nydelege oversiktsbileter. På mange måtar er det her historiens viktorianske preg vert haldt hardast.
Produksjonsdesignet ellers er godt. Ideen med å «projisere» tekstmeldingar og liknande i lufta over figurane er ein ypperleg måte å både få vist det dei leser, og reaksjonen deiras, utan å måtte ty til framtvungne opplesingar.
Til sist må eg få belønne musikken, som følgjer sinnsstemninga til Holmes-figuren til punkt og prikke. Sherlocks eventyr er ypperleg akkompagnert av både strykarar og mørkare elektronika-inspirert musikk som underbyggjer stemninga godt.
Mange spørsmål
Med ein gong tredje episode hadde gått på BBC vart sesong 3 tinglyst, forhåpentlegvis startar den så raskt Cumberbatch og Freeman er ferdige med innspelinga av Hobbiten-filmane. Eg gledar meg stort, både fordi eg vil sjå meir av dei to, men først og fremst fordi sesong 3 har mange spørsmål dei må besvare.
Les også: Hobbiten er her
Sherlock er ein herleg vinkling på krimserien generelt og på Sherlock-figuren spesielt. Dette er historier som har blitt fortalt så mange gongar at ein skulle tru me var lei, men sanneleg har Steven Moffat og Mark Gatiss klart å friske han opp, og gjere han klar for den moderne verda.
Når eg no anbefalar serien på det sterkaste, anbefalar eg ikkje berre det som hender på skjermen, men ei stemning og eit univers eg vart fullstendig oppslukt i.
Les også: Kva betyr eit terningkast?
